Kiedy Władysław Jagiełło i Jadwiga, polska para królewska, postanowili odnowić Uniwersytet Krakowski, nawiązali kontakt z kanonikami regularnymi św. Augustyna z klasztoru w Kłodzku. Zakonnicy ci słynęli z uczoności i znakomicie rozwiniętej kultury książki oraz wyróżniali się religijnością w duchu tzw. nowoczesnej pobożności (devotio moderna). Postanowiono sprowadzić ich do Krakowa, gdzie mieli założyć nowy klasztor i zaangażować się w prace na rzecz odnawianej Alma Mater.

Jak można sądzić, kłodzcy kanonicy, z wdzięczności za okazane zaufanie, postanowili obdarować królewską małżonkę czymś wyjątkowym. Jeszcze w Kłodzku zaczęli przygotowywać trójjęzyczny Psałterz – w języku łacińskim, niemieckim i polskim. Prace przerwała niespodziewana śmierć młodej królowej w 1399 r. Rozpoczętą księgę ukończyli już na krakowskim Kazimierzu, w nowym klasztorze pod wezwaniem Bożego Ciała. Zawarty w niej polski tekst Psalmów, wykazujący miejscami wyraźną zależność od jednej z wersji czeskich, jest najstarszym przekładem księgi biblijnej na język polski.

Psałterz floriański, nazwany tak od klasztoru w St. Florian w Austrii, gdzie był przez jakiś czas przechowywany, znajduje się dzisiaj w zbiorach Biblioteki Narodowej w Warszawie.