Kwatera Ofiarowanie w świątyni stanowi jeden z dwóch zachowanych elementów ołtarza głównego elżbietańskiej fary ukończonego w 1462 r. Na obrazie przedstawiono Marię z Józefem. Zgodnie z żydowskim zwyczajem przyprowadzili oni niedawno narodzonego Chrystusa do jerozolimskiej świątyni. Scena ta, która w pełnym kształcie obejmowała jeszcze z pewnością postać prorokini Anny oraz starca Symeona trzymającego na rękach Dzieciątko, należy do cyklu opowiadającego historię dzieciństwa Jezusa – tematu pojawiającego się bardzo często w późnośredniowiecznych kwaterach ołtarzowych. Druga zachowana kwatera ze sceną Zdjęcia z krzyża znajduje się obecnie w Norymberdze.

Ołtarz główny kościoła św. Elżbiety należał do najwybitniejszych dzieł późnogotyckiego malarstwa w tej części Europy. Został zamówiony w norymberskim warsztacie Hansa Pleydenwurffa (ok. 1420–1472). Był on jednym z najsłynniejszych tamtejszych malarzy, a jego sławę przyćmił dopiero Albrecht Dürer. Norymberga uchodziła ówcześnie za jeden z najważniejszych ośrodków wytwórczości artystycznej Europy, choć na wybór miejsca zamówienia poliptyku wpływ mogła mieć nie tylko renoma miasta i ambicje wrocławian, chcących posiadać w mieście dzieło na europejskim poziomie, lecz również obecność w szeregach wrocławskiego patrycjatu wielu kupców pochodzących z Norymbergi.

Montaż poliptyku, zakończony w czerwcu 1462 r., nadzorował sam mistrz Hans Pleydenwurff. Niestety dzieło już w 1497 r. uszkodził piorun, niszcząc wiele elementów. Badacze, starający się zrekonstruować jego pierwotny kształt, ustalili, że składał się z rzeźbionej partii środkowej, wypełnionej przypuszczalnie rzeźbami Marii z Dzieciątkiem i świętych oraz dwóch par malowanych i pozłacanych skrzydeł. Przypuszczalnie długo uchodził za dzieło wysokiej klasy, skoro mimo uszkodzeń dopiero w 1653 r. zdecydowano się na ustawienie nowej nastawy ołtarzowej.

Poliptyk zasługuje na szczególną uwagę nie tylko z racji swoich artystycznych walorów, lecz również dlatego, że powstał w jednym z najważniejszych warsztatów malarskich późnośredniowiecznej Europy. Dowodzi to dobitnie szerokich horyzontów, dużych możliwości finansowych, rozbudowanej sieci kontaktów i wielkich aspiracji wrocławskiego patrycjatu.