W 1202 r. książę Henryk Brodaty, małżonek św. Jadwigi – jak głosi średniowieczna tradycja – ulegając jej prośbom, ufundował w podwrocławskiej Trzebnicy pierwszy we wczesnej piastowskiej Polsce klasztor sióstr cysterek. W 1232 r. tamtejszą opatką została córka książęcej pary Gertruda, a sama księżna Jadwiga uczyniła to miejsce swoim drugim domem, wiodąc tu po śmierci męża w 1238 r. życie mniszki. Do klasztoru jednak formalnie nie wstąpiła, dzięki czemu wciąż dysponowała własnym majątkiem, mogąc prowadzić działalność charytatywną i fundatorską. Przypadającą 24 sierpnia uroczystość patrona trzebnickiego kościoła pod wezwaniem św. Bartłomieja w 1242 r. Jadwiga uświetniła nadaniem tamtejszym cysterkom pobliskiej wsi Zawonia, co poświadcza niniejszy dokument (powstał on prawdopodobnie w skryptorium opactwa w Trzebnicy). Lista świadków tego nadania obejmuje grono dostojników duchownych i świeckich, a wśród nich ówczesnego pana Wrocławia, śląskiego księcia Bolesława Łysego zwanego Rogatką, jego matkę księżną Annę, wdowę po Henryku Pobożnym, a także biskupów wrocławskiego i lubuskiego.