Mapa Śląska (Silesiae typus descriptus et editus a Martino Heilwig Neissense) Marcina Helwiga to wyjątkowy okaz wśród zabytków kartografii europejskiej. Jej wartość wynika przede wszystkim z faktu, że jest pierwszą mapą Śląska opracowaną na podstawie pomiarów i obserwacji autora, a także informacji zebranych wśród miejscowej ludności podczas licznych podróży Helwiga po rodzinnym Śląsku. 

Wykonana została w skali ok. 1:530000, w nietypowej, nawet jak na owe czasy, orientacji południowej, przez co Górny Śląsk znajduje się u góry mapy, a Dolny Śląsk u dołu. Na jej przebogatą treść składają się: dość szczegółowa, chociaż niezbyt poprawna, hydrografia (rzeki), osadnictwo (miasta, zamki, klasztory i wsie), topografia, czyli pokrycie terenu (lasy), oraz sugestywnie przedstawione ukształtowanie terenu – od górującego nad Równiną Wrocławską Masywu Ślęży po wyraźnie zdradzające alpejskie cechy „Góry Olbrzymie” (Karkonosze).

Autor zamieścił na mapie także kilka ciekawych elementów śląskiej historii i kultury, m.in. postać znanego z legend Ducha Gór zwanego Liczyrzepą (jest to jego pierwszy znany wizerunek), najstarszą szkołę biskupią w Smogorzowie (z datą założenia w 966 r.) czy uprawy chmielu w okolicach Gliwic i Bytomia. Całość jest ozdobiona dekoracyjnymi kartuszami z królewskimi godłami Polski Jagiellonów i habsburskich Czech oraz szerokim obramowaniem, na którym autor umieścił dwadzieścia osiem herbów księstw śląskich i ich stolic, przeplatanych ornamentami roślinnymi. Do dziś zachwyca kunsztem wykonania i zadziwiającą, jak na ówczesne czasy, szczegółowością.

Mapa Helwiga była zamieszczana w atlasach najznamienitszych kartografów i wydawców europejskich, wśród których znaleźli się m.in.: Abraham Ortelius, Merkator (właśc. Gerhard Kremer), Joannes Janssonius, Jodocus Hondius, Joannes Bleau i Wacław Grodecki. Jako najstarsza, często nazywana jest też „matką wszystkich map Śląska”.