Krzyżyk z X w. odlany z cyny został odnaleziony w kolebce Wrocławia – na Ostrowie Tumskim. Przypomina przedmioty tworzone w kręgu sztuki Wielkich Moraw, a właśnie tę pierwszą chrześcijańską monarchię na Słowiańszczyźnie nawracali w latach 60. IX w. bracia z Salonik – św. Cyryl i św. Metody. Może być on świadectwem wczesnych chrześcijańskich wpływów wielkomorawskich na ziemiach śląskich. Artefakt znaleziony został ponadto w warstwach datowanych na czasy po upadku Wielkich Moraw w 906 r., gdy na Ostrowie Tumskim istniał już gród wzniesiony w latach 40. X w. Przyjmuje się, iż znajdował się on w strefie wpływów Czech, które wchodziły w skład Wielkich Moraw, ale nie musiała to być zależność trwała. Gród miał przede wszystkim zapewniać bezpieczeństwo lokalnej społeczności, najprawdopodobniej związanej z plemieniem Ślężan, w newralgicznym punkcie przeprawy przez Odrę. Gdy w latach 80. X w. ziemie nad rzeką zajął twórca polskiej państwowości Mieszko I, na Ostrowie Tumskim wzniesiono nowy gród. W roku 1000 Wrocław stał się stolicą diecezji, na czele której stanął bp Jan. Pisze o tym ówczesny kronikarz Thietmar z Merseburga, który podał także najdawniejszy pewny zapis nazwy miasta – „Wortizlava”.