Kodeks lubiński ufundował w 1353 r. książę Brzegu Ludwik I, prapraprawnuk św. Jadwigi. Chciał w ten sposób uczcić jej pamięć i przypomnieć o kulcie świętej, ale także głosić wielkość swojego rodu, z którego wywodził się tak znamienity przodek. Przygotowaniem kodeksu zajął się Mikołaj Pruzia z Lubina, a jego pracy patronował wrocławski biskup Przecław z Pogorzeli.
Księgę przechowywano początkowo w kolegiacie w Brzegu, a od czasów reformacji w tamtejszym Gimnazjum Piastowskim. W czasie wojny trzydziestoletniej trafiła do Czech, by następnie odnaleźć się u rodziny Gutmannów w Wiedniu. Skonfiskowana przez władze hitlerowskie w 1938 r., została odzyskana przez poprzednich właścicieli w 1947 r. i trafiła do Kanady. W 1964 r. kodeks powrócił na dziewiętnaście lat do Europy, by ostatecznie, w 1983 r., zakupiony przez Jeana Paula Getty’ego, trafić do USA do J. Paul Getty Museum w Malibu.
Na Kodeks lubiński składają się teksty zapisane łaciną: genealogia św. Jadwigi, jej żywoty – większy i mniejszy, modlitwa do niej, kazania św. Bernarda z Clairvaux, bulla Klemensa IV z aktem kanonizacji św. Jadwigi oraz związane z tym wydarzeniem okolicznościowe kazanie wspomnianego papieża. Księga ta przemawia nie tylko słowem, ale też obrazem. Zawiera sześćdziesiąt kolorowych miniatur przedstawiających wydarzenia z życia świętej oraz te związane z jej kanonizacją i kultem. Ze względu na dynamiczny sposób przekazu treści i powiązanie poszczególnych scen w jeden cykl można uznać tę obrazową legendę za prototyp dzisiejszego komiksu – co uderzające, także wypowiedzi postaci zostały zapisane na paskach przypominających komiksowe „dymki”.