Kodeks Hornigowski (Legende der heiligen Hedwig) powstał w 1451 r. na zamówienie wrocławskiego rajcy i ławnika Antoniego Horniga. Pozostawał w posiadaniu jego rodu prawdopodobnie aż do drugiej połowy XVII w., następnie trafił w ręce cesarskiego rajcy Wilhelma von Wirz und Burga, a później do zasobów biblioteki klasztoru franciszkanów przy kościele św. Doroty we Wrocławiu. Po sekularyzacji klasztoru w 1810 r. został przekazany do Biblioteki Uniwersyteckiej we Wrocławiu, gdzie znajduje się do dziś.

Kodeks to największy zbiór przełożonych przez anonimowego tłumacza tekstów o św. Jadwidze w języku niemieckim. Są to: genealogia św. Jadwigi, jej żywoty – większy i mniejszy, modlitwa ich autora, bulla kanonizacyjna z 1267 r. i okolicznościowe kazanie jej wystawcy papieża Klemensa IV, następnie list Mikołaja z Poznania o św. Jadwidze do księcia brzeskiego Ludwika I oraz wierszowana modlitwa za wstawiennictwem świętej. Końcowa część, czyli kolofon, zawiera informacje o fundatorze księgi i kopiście, który ją sporządził, Piotrze Freytagu, a także wiadomość, iż podstawą dla przekładu wyliczonych tekstów był zaginiony dziś kodeks z 1380 r., ufundowany przez księcia legnickiego Ruperta, sporządzony na podstawie słynnego Kodeksu lubińskiego z 1353 r. Do tej ostatniej, bogato ilustrowanej księgi nawiązuje pośrednio cykl sześćdziesięciu miniatur z Kodeksu Hornigowskiego. Liczy on sto dwadzieścia kart z pergaminu dobrej jakości, zapisanych czarnym atramentem, z tekstem ozdobionym czerwonymi i niebieskimi inicjałami.

Hornig zamówił ów kodeks, by wzmocnić swą pobożność w dobie szczególnego ożywienia nastrojów religijnych. Wywołane było ono z jednej strony sprzeciwem wrocławian – ideowym, ale i zbrojnym – względem wpływów dominującego wtedy w Czechach husytyzmu – Wrocław należał wówczas do Korony Czeskiej – a z drugiej strony ogarniającymi ówczesną Europę obawami przed postępującą ekspansją muzułmańskiego imperium Osmanów. Dzięki panującym wtedy nastrojom na znaczeniu zyskała śmierć syna św. Jadwigi – Henryka II Pobożnego – który poległ pod Legnicą w walce z antychrześcijańskimi najeźdźcami ze Wschodu.