Hans Poelzig wykonał projekt biurowca w latach 1911–1912, a jego realizacja nastąpiła w latach 1912–1913. Pomieszczenia budynku służyły jako biura firmy inwestorskiej. Na parterze mieściło się jedno z pierwszych kin Wrocławia – Kino Urania, natomiast dwie ostatnie kondygnacje użytkowała szkoła kupiecka. Budynek o żelbetowej konstrukcji szkieletowej i zwartej bryle założony był na planie litery U, dwuskrzydłowy z zaokrąglonym narożnikiem. Poelzig, podobnie jak Max Berg, zrezygnował z dekoracji. Nie chodziło tu tylko o nową jakość estetyczną. Oszczędne formy i zastosowanie betonu przyczyniły się także do obniżenia kosztów budowy. Konstrukcja szkieletowa pozwalała na swobodne przekształcanie przestrzeni wewnętrznej, dzięki czemu można było bardzo racjonalnie wykorzystać przestrzeń użytkową.

Ten sposób projektowania znajduje analogie w twórczości Louisa Sullivana i szkoły chicagowskiej. Jednak istotnie nową jakością architektury gmachu była struktura elewacji uzyskana za pomocą horyzontalnych podziałów bryły budynku na pasy muru i okien. Biurowiec projektu Hansa Poelziga wybiegał w przyszłość, stał się prototypem wielkomiejskiej architektury handlowej i biurowej w Europie lat 20. i 30. XX w. Horyzontalne podziały i zaokrąglone narożniki stosował później Erich Mendelsohn, Mies van der Rohe i wielu innych wybitnych architektów.