Hala, wzniesiona w latach 1906–1908, została zaprojektowana przez Richarda Plüddemanna, a wnętrze i koncepcja konstrukcyjna są autorstwa Heinricha Küstera. W pierwotnej wersji projektowej zamierzano wznieść budowlę skonstruowaną z żelaznych kratownic. Jednak już po rozpoczęciu budowy, ze względów przeciwpożarowych oraz ekonomicznych, zdecydowano się na zmianę konstrukcji.

Budowla założona jest na planie prostokąta, jednoprzestrzenna o konstrukcji składającej się z 6 parabolicznych wiązarów żelbetowych o rozpiętości 19 i wysokości ponad 17 metrów, połączonych poprzecznie kratowymi belkami. Wrocławska Hala Targowa była jedną z pierwszych w Europie, w których zastosowano żelbetową konstrukcję parabolicznych łuków. Heinrich Küster zapoczątkował w tym mieście „triumf betonu” i dał asumpt do coraz ciekawszych rozwiązań i zastosowań tego materiału w konstrukcji architektonicznej. Podobnie jak później Max Berg, architekt ten pozostawił beton w niemal „czystej” formie, nie ukrywając faktury pod warstwą tynku. Wykonano jedynie skromną polichromię na spodniej części łuków, krawędziach spinających je kratowych belek, skośnych belek zadaszenia i we wnękach okiennych. Heinrich Küster ubolewał, że nie udało się wprowadzić żelbetu do elewacji budowli, które uzyskały historyzujący kostium nawiązujący do neogotyku. Z zewnątrz budowla przynależy do okresu końca XIX w., natomiast wnętrze zapowiadało nowoczesną funkcjonalistyczną architekturę wieku XX.