Budowla została zaprojektowana w 1910 r. przez Maxa Berga przy współpracy Richarda Konwiarza i Günthera Trauera. Powstanie Hali było związane z organizacją Wystawy Stulecia w 1913 r., w setną rocznicę odezwy Do ludu mego, wzywającej do oporu przeciwko Napoleonowi. Prace budowlane rozpoczęte w 1911 r., a zakończone w maju 1913 r., prowadziły firmy Dyckerhoff & Widmann z Drezna i Lolat Eisenbeton Breslau A.G. z Wrocławia. Otwarcie Wystawy Stulecia miało miejsce 20 maja 1913 r.

Hala Stulecia założona jest na planie symetrycznego czteroliścia (tetrakonchos), który tworzyły: wewnętrzne koło i otwierające się do niego cztery absydy na planie półkola. Wewnętrzne koło stanowi podstawę przestrzeni kopułowej. Tetrakonchos jest otoczony obejściem, powtarzającym jego zarys. Hala została podzielona na dwie, konstrukcyjnie niezależne od siebie, części: podstawę, składającą się z czterech żaglastych podpór, i żebrową kopułę, której rozpiętość wynosi sześćdziesiąt pięć metrów, zwieńczoną ażurową, pierwotnie przeszkloną latarnią.

W koncepcji architektonicznej Hali Stulecia daje się zauważyć struktury, które łączyły najlepsze osiągnięcia z różnych epok. W swoim dziele Max Berg odwoływał się do antyku, szukając pierwowzoru w Panteonie. Kopułowa konstrukcja Hali bliska też jest budowlom centralnym sztuki bizantyjskiej, przede wszystkim Hagii Sophii w Konstantynopolu, z którą konkuruje rozpiętością kopuły. Analogie widoczne są też z kościołem św. Piotra w Rzymie. Bryła budowli, jej monumentalizm, rodzi skojarzenia ze sztuką egipską czy babilońskimi zigguratami lub utopijnymi projektami Claude’a Nicolasa Ledoux. Berg planował, na wzór gotyckiej świątyni, ozdobienie wnętrza Hali witrażami i polichromią, a tym samym stworzenie tzw. dzieła wszech sztuk (Gesamtkunstwerk). Bezpośrednim wzorem dla Hali Stulecia była zbudowana w latach 1907–1908 we Frankfurcie nad Menem hala o konstrukcji stalowej, zaprojektowana przez Friedricha von Thierscha. Max Berg przetransponował ideę konstrukcyjną hali frankfurckiej na nowy materiał. Opisując swój projekt, podkreślał przede wszystkim funkcjonalizm, który tkwił u podłoża konstrukcji Hali. W zamierzeniu architekta cała konstrukcja miała być wykonana z żelazobetonu, ściany ― na ile to możliwe ― ze szkła. Hala była obiektem przeznaczonym na ekspozycje, zgromadzenia, koncerty i monumentalne spektakle dramatyczne.

Hala Stulecia była w pełni dojrzałym dziełem ekspresjonizmu, przeznaczonym dla masowego odbiorcy – połączyła wielką przestrzeń architektoniczną ze sztuką dramatyczną i muzyczną. Po drugiej wojnie światowej została przemianowana na Halę Ludową, a w 1948 r. zorganizowano w niej Światowy Kongres Intelektualistów w Obronie Pokoju. W 2006 r. przywrócono jej pierwotną nazwę i została wpisana na Listę światowego dziedzictwa UNESCO jako jeden z kamieni milowych w historii architektury.